1- از نظر قرآن، زن و مرد از ارزش معنوی و شخصیت یکسانی برخوردارند؛ زیرا آیات قرآنی، آن دو را در پیشگاه خدا و در رسیدن به مقامات معنوی، یکسان می‏شمارد. از باب نمونه می‏توان به آیه 40 سوره غافر، آیه 97 سوره نحل، آیه 95 سوره آل عمران و آیه 5 سورهفتح اشاره کرد، (ر.ک: علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ج 2، ص 285).

    2- قرآن‏پژوهان، خطاب‏های قرآن را به دو دسته تقسیم نموده‏اند:

الف) خطاب ویژه مرد یا زن، (ر.ک: بقره، آیه 233 و نساء، آیه 15 و 23 و...)

ب ) خطاب مشترک، (ر.ک: نساء، آیه 3، 4 و 32)

    خطاب‏های مشترک در قرآن دو گونه است: گاهی با عنوان فراگیری مانند واژه «ناس» و «انسان» و «مَنْ» موصول عموم انسان‏ها را خطاب می‏کند، (ر.ک: بقره، آیه 21 و نساء، آیه 1 و...) و گاهی در ظاهر از لفظ مذکر استفاده می‏کند، ولیعموم را - اعم از زن و مرد - خطاب می‏نماید؛ مثل   یا ایها الذین امنوا  ، (نساء، آیه 136) و   یا ایها الذین اوتوا الکتاب  ، (نساء، آیه 47) و  لقد کان لکم فی رسول الله اسوة حسنه  ، (احزاب، آیه 21) و...

درباره شیوه اخیر باید به نکاتی توجه کرد:

    1- روشن است که این‏گونه سخن گفتن در میان انسان‏ها معمول است و اختصاصی به قرآن ندارد؛ به خصوص در مقام قانون‏گذاری از الفاظ و ضمایر مذکر استفاده می‏شود، ولی معنای عموم اراده می‏گردد.

    2- سخن گفتن قرآن با زنان، برخاسته از نگرش آن به ارزش‏های انسانی و رعایت حرمت زنان می‏باشد. طبیعی است که مؤدبانه و عفیفانه سخن گفتن با زنان، یکی از راه‏های حفظ حرمت آنان می‏باشد. این به معنای عقب‏نگه‏داشتن نیمی از انسان‏ها نیست؛ زیرا این‏گونه سخنگفتن، حاکی از نوعی احترام و ارج نهادن به مقام شامخ آنها است، چنان که همین شیوه برای احترام به بزرگتر در میان انسان‏ها معمول است.

    سخن آخر این که، تعبیر به «اخوان» در پایان آیه حاکی از روح محبت و دوستی و صفا و برادری است که باید در کل جامعه اسلامی حاکم باشد؛ ازاین‏رو، واژه «اخوان» اختصاص به مردان ندارد»، (علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ج 19،ص 238).{J