در روایتی از زیدبن ارقم آمده است‌: سر مبارک حضرت امام حسین‌را در حال خواندن قرآن دیدم "اَم حَسِبت‌َ اَن‌َّ اَصحـَب‌َ الکَهف‌ِ والرَّقیم‌ِ کانوا مِن ءایـَتِنا عَجَبـا;[1] آیا گمان کردی اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند." موی بر تنم راست شد و گفتم‌. این ماجرا عجیب‌تر از جریان اصحاب کهف است‌.[2] آیات یاد شده درباره داستان اصحاب کهف است‌.

از پیام‌های مهم این داستان آن است که ماندن مردم در دنیا و اشتغالشان به جمع‌آوری ثروت و به دست آوردن مقام و ریاست با هر ظلم و جنایتی به خواب اصحاب کهف می‌ماند که بعد از سیصدونه سال گمان می‌کردند فقط یک یا نصف روز خوابیده‌اند. خداوند آن‌ها را به زودی از این خواب سرمستانه دنیوی بیدار می‌کند و از نحوه و مدت توقفشان سؤال می‌کند که آن‌ها هم همین پاسخ را خواهند داد; "کأنّهم یوم یرون ما یوعدون لم یلبثوَّا إلاّ ساعة مِّن نّهار;[3] آن روز که آن وعده‌ای را که به آن‌ها داده شد بنگرند، پندارند که جز به قدر ساعتی از روز در گور درنگ نکرده‌اند.[4]"

امویان هم بعد از کشتن حضرت امام حسین‌سرمست از پیروزی بودند و گمان می‌کردند که بعد از این به راحتی بر اریکه قدرت خواهند ماند که حضرت با تلاوت این آیات و آیات دیگر مانند: "فسیکفیکهم اللّه و هو السّمیع العلیم‌;[5] و به زودی خداوند دفع شر آن‌ها را از شما می‌کند و او شنونده و داناست‌." و "سیعلم الّذین ظلموَّا أی‌ّ منقلب ینقلبون‌;[6] و به زودی آنان که ستم کردند می‌دانند که بازگشتشان به کجاست‌."، فهماندند که این توقف بسیار کوتاه است و به زودی خداوند شر آن‌ها را دفع و به حساب آن‌ها رسیدگی خواهد کرد.

 پاورقی